برقرار کردن رابطه صمیمانه با بیمار در هیپنوتیزم
برقرار کردن رابطه صمیمانه
رابطه غیرلفظی یا برقراری ارتباط بدون استفاده از بیان و صحبت- چطور ما این رابطه عجیب عاطفی را که این قدر در هیپنوتیزم کردن «غیرآمرانه» اساسی و مهم است برقرار کنیم؟
در اولین وحله باید دانست که رابطه صمیمانه یک رابطه عاطفی است و تنها به وسیله مکانیسمهای عاطفی برقرار میشود. هر روش عقلائی و استدلالی نظیر: «من دکتر شما هستم شما میتوانید به من اعتماد کنید» فاقد ارزش میباشد. ما باید ایجاد احساس دوستی و احترام کنیم هر نوع کوششی به منظور برقراری یک چنین ایده هایی کلمات منطقی نامناسب و مخالف بوده و موجب میشود که بیمار حالت دفاعی به خود بگیرد. ما بایستی این فکر را در ذهن بیمار به وسیله اعمال و نه حرف به وجود بیاوریم، اگر ما به بیمار اعمال و حرکات خود را دوستانه نشان بدهیم و عملاً احترام بگذاریم، بیمار نیز متقابلاً شروع به نشان دادن همان اعمال خواهد کرد اعتماد او نسبت به ما جلب شده و بعداً ما قادر خواهیم بود که متقابلاً رابطه صمیمانه را برقرار کنیم.
صمیمیت: در نشان دادن صمیمیت به بیمار نباید عجله و افراط کنیم: نشان دادن احساسات دوستانه به بیمار آنقدرها هم که تصور میشود ساده نیست. اگر ما برقراری رابطه صمیمانه را زود و با عجله شروع کنیم. به زودی بیمار دلسرد شده و شانس تشکیل رابطه صمیمانه کم میشود. راز موفقیت عبارت از این است که ما بایستی کاملاً با بیمار بی ریا رفتار کنیم. هر عدم صمیمیت جزیی هر چقدر هم که کم باشد و دکتر فکر کند که بیمار متوجه نخواهد شد معذالک بیمار متوجه شده و آن را به خوبی احساس خواهد کرد و در نتیجه باعث محافظه کاری و احتیاط بیمار میشود. ما بایستی به آرامی پیش برویم، و به بیمار فرصت زیادی بدهیم که ما را آزمایش کند و این موضوع بسیار مهمی است و اگر ما بخواهیم اعتماد بیمار را نسبت به خود مشاهده کنیم بایستی اجازه دهیم که بیمار ما را آن طور که هستیم ببیند. نوع رابطه ای را که ما مایل هستیم با بیمار برقرار کنیم از طریق نشان دادن صمیمیت ظاهری حاصل نخواهد شد. عدم نشان دادن صمیمیت ظاهری به عبارت دیگر عدم تظاهر عامل مهمی است که موجب میشود بیمار متقابلاً با ما صمیمی باشد.
در روشهای مختلف معاینه و معالجه بالینی غالباً دکتر ناخودآگاه صورت ظاهری و غیر حقیقی خود را به بیمار نشان میدهد. در نتیجه رابطه ظاهری برقرار میگردد، اما در برقراری رابطه صمیمانه این کار غیرممکن است. ما به بیمار فرصت میدهیم و اجازه میدهیم که ما را همانطور که هستیم ببیند. موقعی که ما اجازه میدهیم به بیمار که نواقصی را در ما ببیند، ما مورد اعتماد او قرار میگیریم و در عوض او به ما اعتماد نموده و به اصطلاح دست خود را در مقابل ما رو خواهد کرد و یا به عبارت دیگر با جبهه از ما روبرو خواهد شد. و درون و باطن خود را بر ما آشکار و افشاء خواهد کرد.
مکانیسمهای کنایه ای: پاره ای از جنبه های رفتار و نش ما میتوانند در برقراری رابطه صمیمانه داراری ارزش و اثر به خصوصی باشند. طرز برخورد و سلام و علیک ما بسیار مهم است. مثلاً در مورد بیمارانی که در رشد تمایلات غرایزشان ممانعت و محدودیتی پدید آمده نباید خیلی گرم سلام و علیک کنیم، زیرا این افراد معمولاً از تماسهای عاطفی و هیجانی گرم و صمیمانه هراس دارند، و چنانکه با صمیمیت زیاد به آنها نزدیک شویم به خود فرو می روند.
تماس و لمس کردن- یکی از طرق بخصوص مهمی در برقراری رابطه سمبولیک میباشد. گرفتن دست بیمار در موقعی که او درگیر کشش های عاطفی و روانی است این احساس را در بیمار به وجود میآورد که دکتر در مشکلات و ناراحتیهای او سهیم و شریک میباشد. این یک فرایند عاطفی است، و چنین نتیجه و اثری نمیتواند به سهولت به وسیله الفاظ و حرف به وجود آید. لمس بیمار اثر نیرومندی بر روی عواطف بیمار دارد. بنابراین هر نوع تماس نامناسبی در موقعی که بیمار در شرایط روحی خوبی نیست و آمادگی قبول آن را ندارد، باعث عقب نشینی بیمار شده و ایجاد رابطه صمیمانه مشکلتر میشود.
موانع برقراری رابطه صمیمانه
چطور دکتر میتواند بیمارش را درک کند؟
در وضعیتهای خاصی عوامل مختلفی مانع ایجاد رابطه صمیمانه به طور یکنواخت و مساعد میگردند. این موضوع غالباً وقتی رخ میدهد، که بیمار میخواهد پاره ای از چیزهایی که درباره آنها احساس کمرویی و دودلی میکند افشا نماید. احساس میکند که دلش میخواهد پزشک آنها را از او بپرسد. بیمار بحث را به اطراف موضوع مربوطه میکشاند و انتظار دارد که دکتر سوال مناسب را بکند. چنانچه دکتر به اندازه کافی این نکته مهم را درک نکند. بیمار احساس میکند که دکتر به اندازه کافی حساس نیست، یا به عبارت دیگر بی احساس است و با خود خواهد گفت که: «او نمیتواند مرا درک بکند» و شانس برقراری «رابطه صمیمانه» تقلیل می یابد. گاهی اوقات بیمار عاجز و درمانده میشود زیرا او فکر میکند که دکتر سوالات نامربوط میپرسد این موضوع به خصوص هنگام پرسش از تاریخ بیماریهای خانوادگی به خوبی صدق میکند. چنین سوالات نامربوط بهتر است تا زمانیکه رابطه صمیمانه برقرار نشده به تأخیر انداخته شود. همچنین یک پرسش نارس درباره موضوع عاطفی مربوطه ممکن است موجب رنجش و خشم شود. هرگونه تمایل نسبت به تحقیر بیمار، یا نامیدن اسم کوچک بیمار در جای نامناسب یا صحبت به لهجه محلی وی به طور غلط باعث ایجاد سدی در برقراری رابطه صمیمانه میشود.
رابطه «انتقال»- دیده انتقال با رابطه صمیمانه تفاوت دارد. در پدیده انتقال بیمار احساسی که نسبت به شخص دیگری داشته همان احساس را به دکتر منتقل میکند، به عبارت دیگر دکتر را به جای آن شخص میبیند. بنابراین موقعی که بیمار نسبت به دکتر احساسات مطلوبی را نشان میدهد. و در موقعی احساسات عاطفی را به دکتر انتقال میدهد که آن احساس را به شخص دیگری(سایت هیپنوتیسم دات آی آر)داشته است که آن شخص ممکن است پدر، یا عمو یا یکی دیگر از افراد خانواده و یا یکی از دوستان بوده یا هست دکتر از نظر بیمار برای یک مدت موقت سمبل و مظهر شخص دیگری است، بدین ترتیب رابطه عاطفی در پدیده «انتقال» در واقع جنبه سمبولیک داشته و در مقابل رابطه صمیمانه قرار دارد. زیرا «رابطه صمیمانه» بر پایه و اساس واقعیت بنا شده و ضمن آن بیمار احساس میکند که پزشک نیز یک فرد است مانند خود او، به هر حال «رابطه صمیمانه» هرگز به صورت کاملاً خالص مشاهده نمیشود، زیرا عکس العمل عاطفی در «رابطه صمیمانه» الزاماً تحت تأثیر تجربیات و احساسات روانی سابق وی را میگیرد. فرق بارز دیگر «پدیده انتقال» با «رابطه صمیمانه» این است که «پدیده انتقال» عبارت از یک رابطه یک جانبه است. روانکاو مجبور است از نظر عاطفی بیطرف و آزاد بماند تا بتواند «پدیده انتقال» را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.
ادامه دارد…
******************************
با عضو شدن در کانال تلگرام ما هر روز از مطالب علوم عرفانی و ادعیه اذکار و همچنین از مطالب روز روانشناسی هیپنوتیزم و یوگا و موفقیت در گوشی خود در اختیار داشته باشید و در گوشی خود مطالعه کنید.
برای عضویت وارد لینک زیر شوید
http://telegram.me/inapplyoriginal
بعد از کلیک پنجره ای باز میشود و روی دکمه ok کلیک کنید و سپس وارد کانال ما میشوید در این صفحه در پایین صفحه روی دکمه join کلیک کنید تا برای همیشه عضو کانال ما شوید.